តាមប្រមាញ់ឧក្រិដ្ឋជន

សបេះដូងក៏ចាប់ផ្ដើមលោតញាប់ភ្លាមមួយរំបេច ញាប់ដល់ថ្នាក់សឹងតេបេះដូងនោះទម្លុះផែនទ្រូងរបស់គេចេញមកក្រៅ។ ភ្នែករបស់គេសម្លឹងមិនព្រិចទៅលើគ្រែពូក។ ប្រពន្ធចាទីស្រឡាញ់របស់គេដេលកំពុងតឬពរពោះកូនបាន៨ខែ គេងស្ដូកស្ដឹងនៅចំកណ្ដាលគ្រែក្នុងថ្លុកឈាមក្រហមច្រាល។ នៅពោះរបស់នាងមានកូនកាំបិតចិតបន្លែសងពណ៌លឿងទុំមួយដោតឆ្កឹងជាប់នៅទីនោះ។ ខ្លួនប្រាណរបស់នាងដិតដាមទៅដោយឈា​មក្រហមច្រាលគ្រប់ទីកន្លែង។ អាណោចអាធ័មខ្លាំងណាស់!
ខ្លួនប្រាណពិសិដ្ឋប្រែជាញ័រចំប្រប់ដូចកូនសត្វ ទន់ជើងទន់ដៃ ព្រោះតែតក់ស្លុតនឹងរូបភាពដែលកែវភ្នែកគេបានផ្ដិតយកនាពេលនេះ។ គេគ្មានកម្លាំងសូម្បីតែក្រោកឈរដើរទៅរកនាង ដូច្នេះគេត្រូវដើរនឹងជង្គង់ចូលទៅរកសាកសពប្រពន្ធទាំងទឹកភ្នែករហាម។
- ធីតា! ធីតា! អូនមិនអាចស្លាប់ចោលបងបានទេ!
គេយំសស្រាក់ឱបប្រពន្ធ។ តើអ្នកណាអីក៏សាហាវឃោឃៅយ៉ាងនេះ? ហេតុអ្វីក៏អាចលើកដៃសម្លាប់ប្រពន្ធគេ និងសម្លាប់កូននៅក្នុងពោះទៀតបែបនេះ? ម្នាក់នោះគ្មានចិត្ត គ្មានបេះដូងជាមនុស្សទេមែនទេ?​ នេះជាកូនទីមួយរបស់គេ ហើយនៅតែជាងមួយខែទៀតប៉ុណ្ណោះ ដែលជីវិតតូចមួយនេះត្រូវចេញមកមើលភពផែនដី។ គេបានត្រៀមសម្លៀកបំពាក់ និងរបស់របរប្រើប្រាស់សម្រាប់ព្រះនាងតូចបណ្ដូលចិត្តគេរួចទៅហើយ ប៉ុន្ដែពេលនេះ…ពេលនេះ…
- ធីតា! ក្រោកឡើងអូន ក្រោកមកនិយាយជាមួយបងមកអូន… ក្រែងអូនចូលចិត្តនិយាយណាស់មែនទេ? អូនតែងប្រាប់បងឱ្យធ្វើនេះធ្វើនោះ ចុះហេតុអ្វីពេលនេះអូននៅគេងស្ងៀមមិននិយាយរកមបងបែបនេះ? ធីតា! ក្រោកឡើងអូន… កូនយើងកំពុងបម្រះមែនទេ?​ ក្រែងអូនតែងយកដៃបងឱ្យដាក់លើពោះអូនគ្រប់ពេលកូនយើងបម្រះមែនទេ?  ឆាប់ក្រោកមកប្រាប់បងឱ្យធ្វើបែបនេះទៀតមកអូន… ធីតា…
ពិសិដ្ឋយំឱបអង្រួនសពសប្រពន្ធដូចអកព្រាត់គូ ប៉ុន្ដែទោះបីគេខំស្រែកហៅនាងយ៉ាងណា ក៏នាងមិនអាចក្រោកមកឆ្លើយតបនឹងរូបគេវិញបានឡើយ។ នាង និងកូនបានទៅចោលរូបគេបាត់ហើយ គ្មានថ្ងៃឡើយនឹងវិលត្រលប់មកវិញ។
ពិសិដ្ឋក្ដាប់ដៃយ៉ាងណែន ភ្នែកគេឡើងពណ៌ក្រហមដោយសារតែភ្លើងកំហឹងដែលកំពុងឆាបឆេះក្ដៅឈួលពេញឱរា។
- ប៉ូលិស! ប៉ូលិស! បងត្រូវប្ដឹងបូលិសដើម្បីឱ្យគេចាប់អាអ្នកសម្លាប់អូនយកមកដាក់ទោស។
និយាយផង គេរញីរញ័រលូកយកទូរស័ព្ទពីក្នុងហោប៉ៅខោមកចុចសោះសោ រួចប្រញាប់វាយលេខ ១១៧​ចុចបញ្ចូនចេញទៅ ដើម្បីប្ដឹងបូលិសទាក់ទង នឹងករណីឃាតកម្មដ៏សាហាវមកលើរូបប្រពន្ធ និងកូនរបស់គេផង។

‍