ចិញ្ចៀនត្បូងមរកត

ដើម្បីតែរង់ចាំថ្ងៃចាកចេញទៅកន្លែងមួយទៀតប៉ុណ្ណោះ។ 
ការធ្វើដំណើរលើរថយន្តលើកដំបូងក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ គឺនៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុ មួយវិនាទី!
វិនាទី ដែលខ្ញុំប្រសូតក្នុងឡានព័រហ្សូត៍ របស់លោកពុកអំឡុងពេលបើកបរទៅពេទ្យសម្ភពមួយកន្លែង នៅថ្ងៃទី២៩ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៤០ វេលាម៉ោង ១១:១១នាទី នៅលើដងផ្លូវ ហ្សង់អេលីហ្សេ។ ប៉ាប៉ានិងម៉ាម៉ង់ក៏ដាក់ឈ្មោះខ្ញុំថា អេលីហ្សា ខត្តិយា ក្លេម៉ង់។ ដោយឪពុករបស់ខ្ញុំជាជនជាតិបារាំង ហើយម្តាយជាជនជាតិខ្មែរ។ 
ថ្ងៃកំណើតដ៏ពិសេសមួយនេះ តម្រូវឱ្យខ្ញុំរង់ចាំរយ:ពេលបួនឆ្នាំម្តង ទើបអាចអបអរថ្ងៃកំណើតរបស់ខ្លួនបានដូចជាគេឯងធម្មតា។ ជាពេលវេលា ដែលខ្ញុំរង់ចាំពីមួយឆ្នាំហើយ មួយឆ្នាំទៀត… ដោយសង្ឃឹមថា ខ្ញុំអាចអបអរថ្ងៃកំណើតនៅកន្លែងដដែល! ជាមួយមិត្តភក្តិដដែល! តែមកទល់ពេលនេះ សេចក្តីអធិដ្ឋានមួយនោះ មិនដែលកើតឡើងម្តងទេ… រាល់ខួបកំណើតទាំងអស់របស់ខ្ញុំ ឥតដែលបានធ្វើនៅកន្លែងដដែលឡើយ ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំត្រូវតែរៀនរស់នៅជាមួយភាពមិនច្បាស់លាស់នៃជីវិត! ប្រៀបដូចជាទូកក្តោង ដែលបត់ចុះបត់ឡើង អាងលើកម្លាំងខ្យល់។
ពេលវេលាដ៏ខ្លី នៃដំណាក់កាលនីមួយៗក្នុងជីវិត ក៏បង្រៀនឱ្យខ្ញុំរៀនរស់ដោយមានន័យបំផុត។ លះបង់នូវភាពខ្មាសអៀន ប្រើប្រាស់អត្ថិភាព និងសំឡេងរបស់ខ្លួន ជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សសត្វដទៃ បន្សល់ទុកនូវអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗ មុននឹងចាកចេញទៅកន្លែងថ្មី បន្តដំណើរជីវិតលើលោកិយ៍ដែលឥតទៀងទាត់របស់ខ្ញុំបន្តទៅទៀត។ […]

‍