បុរសឈុតពណ៌ស

“ខ្ញុំ តារាវុធ!”​ គេតបបែបឌឺ។ 

“តារាវុធស្អី?​ សូម្បីតែឈ្មោះក៏ខ្ញុំមិនដែលឮផង! តើមានការណ៍ស្អីជាមួយខ្ញុំនោះ?” ខ្ញុំសួរទាំងបញ្ឈរភ្នែកស្លឹង។ 

“មកពីមិនដែលឮហ្នឹងហើយ ទើបខ្ញុំត្រូវប្រាប់ឱ្យបានឮ! រឿងវានៅវែងឆ្ងាយជាងនេះទៀត! ទើបយើងត្រូវអង្គុយនិយាយគ្នា! ទាន់ទេប៉ុណ្ណឹង?”

ខ្ញុំសម្លឹងមើលគេចុះឡើងៗ ព្រោះស្ទាក់ស្ទើរមិនដឹងគិតយ៉ាងណា។ 

“មិនបាច់ពិចារណាច្រើនទេ! ឈរធ្វើភ្នែកក្រឡើតក្រឡាប់បែបនេះមួយថ្ងៃទៀត ក៏មិនចេញសាច់ការអីដែរ!” គេតបទាំងសម្តីស៊កសៀត ធ្វើឱ្យខ្ញុំស្តាប់ហើយ ចង់កកឈាមម្តងៗ។ រូបរាង និងពាក្យសម្តីដូចជាមិនស៊ីគ្នាសោះ។ 

“ណែ៎! នេះជាផ្ទះខ្ញុំ! និយាយស្តីឱ្យគោរពម្ចាស់ផ្ទះគេផង! មិនមែនចង់ចូលក៏ចូលអ៊ីចឹងទេ! ទោះជាវិញ្ញាណក៏ដោយ ក៏មិនមែនឈ្លានពានគេឯងស្រេចនឹងចិត្តអ៊ីចឹងដែរ!” ខ្ញុំតបទាំងបែកអូរហូរជាស្ទឹង។

វិញ្ញាណកំលោះ ឈុតសញញឹមជាប់ មើលមុខខ្ញុំ “បើថ្ងៃមិញពូកែនិយាយបានតែប៉ុណ្ណេះ ប្រហែលជាមិនយ៉ាប់ដល់ថ្នាក់ហ្នឹងទេ!”​ 

ខ្ញុំភ្ញាក់បើកភ្នែកក្រឡង់ “លោកនិយាយពីអី?”

“នាងដឹងហើយថា ខ្ញុំចង់និយាយពីអី! តាំងពីព្រឹកមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំនៅក្បែរនាងជាប់រហូត! នាងជួបស្អីខ្លះក៏ខ្ញុំដឹងដែរ! តែនាងទៅវិញទេដែលអត់ដឹង!” គេដើរទៅអង្គុយលើកៅសាឡុង គងអន្ទាក់ខ្លាឡើងព្រងើយ។ 

ឮឃ្លានេះហាក់ធ្វើឱ្យខ្ញុំគាំងអស់មួយដង្ហើម។ រឿងគ្រប់យ៉ាងតាំងពីព្រឹកមិញ ផុសឡើងដូចជាផ្ទាំងរូបភាព មួយឈុតហើយមួយឈុតទៀត នៅក្នុងខួរក្បាលផ្តល់នូវចម្លើយឱ្យខ្ញុំយល់ពីហេតុការណ៍ប្លែកៗដែលខ្ញុំជួបនៅថ្ងៃនេះ។ 

“អូហ៍… អ៊ីចឹងរឿងដែលកើតឡើងថ្ងៃនេះ គឺលោកជាអ្នកធ្វើអ្ហី?” 

“No!” គេនិយាយទាំងអង្គុយឱបដៃ ធ្វើឫកដូចខ្លួនឯងជាម្ចាស់ផ្ទះនេះ “មិនមែនខ្ញុំជាអ្នកធ្វើទេ! តែខ្ញុំជាអ្នកជួយទៅវិញទេតើ!” 

“ជួយយ៉ាងម៉េច?” 

“ជួយកុំឱ្យនាងភ្លេចសៀវភៅម៉ូដរបស់នាងនៅលើឡានក្រុង! ជួយកុំឱ្យថូផ្កាធ្លាក់ចំ! ជួយកុំឱ្យនាងសម្លាប់ខ្លួន…ហើយនិង…” 

“ហើយនិងអី…”

“ជួយឱ្យនាងដឹងការពិត…”

ខ្ញុំឈរធ្មឹងលែងកម្រើក។ ការពិតគេជាអ្នកបណ្តាលឱ្យខ្ញុំឃើញប្រអប់កាដូដែលខ្ញុំទិញឱ្យបងគុណនៅពេលនោះ ដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចទៅឃើញពួកគេទាំងពីរនាក់ទាន់ពេល…

“ថាម៉េច…” ខ្ញុំនិយាយខ្សាវៗ ព្រោះនឹកឃើញដល់រឿងដែលកើតឡើងអម្បាញ់មិញ ធ្វើឱ្យបេះដូងរបស់ខ្ញុំចុកចាប់ម្តងទៀត ជើងដែលរឹងក៏ទន់វិញជាលើកទីពីរ “លោកជាអ្នកដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំទៅឃើញគេទាំងពីរនាក់មែនអ្ហី?”

វិញ្ញាណបុរសឈុតស ងក់ក្បាលទាំងមុខស្មើ ហាក់ដូចជាមិនទទួលដឹងសោះថា ខ្ញុំឈឺចាប់ប៉ុនណា។ 

“ហេតុអី? ហេតុអីក៏ឱ្យខ្ញុំឃើញនៅថ្ងៃនេះ? ហេតុអីក៏ឱ្យខ្ញុំឈឺចិត្តផ្ទួនៗយ៉ាងនេះ?” ខ្ញុំសួរទាំងមិនអស់ចិត្ត។ 

គេគ្រវីក្បាលតិចៗ “វាជាការពិតដែលត្រូវតែកើតឡើងតាមដំណើរកម្មរបស់វា! ព្រោះនាងជាអ្នកជ្រើសរើសស្រឡាញ់បុរសបែបហ្នឹង! សេពគប់ជាមួយមិត្តភក្តិបែបហ្នឹង! ទំនាក់ទំនងអស់នេះ នាងជាអ្នករើសដោយខ្លួនឯង មិនមែនព្រះជាអ្នករើសឱ្យទេ! ដូច្នេះ នាងត្រូវតែទទួលលទ្ធផលដែលខ្លួនឯងបានជ្រើសរើស!” 

ចម្លើយគេធ្វើឱ្យខ្ញុំគាំងស្តូក។ ចង្វាក់បេះដូងលោតញាប់តន្ថើន ដោយកំហឹងផង ឈឺចាប់ផង រហូតខួរក្បាលក៏ចាប់ផ្តើមស្ពឹកដែរ។ 

“ការពិត! ការពិតៗ! បើលោកយកការពិតមកជះកណ្តាលមុខខ្ញុំដោយគ្មានអាសូរបែបនេះ ម៉េចក៏មិនយកកាំបិតមកសម្លាប់ខ្ញុំតែម្តងទៅ?” ខ្ញុំនិយាយទាំងញ័រមាត់តតាត់។

“ការឈឺចាប់នេះ មិនមែនដើម្បីសម្លាប់នាងទេ! តែដើម្បីឱ្យនាងដឹងខ្លួន ហើយរកថ្នាំព្យាបាល! បើនាងនៅតែសប្បាយនឹងការកុហក តើលទ្ធផលថ្ងៃក្រោយទៅជាយ៉ាងណា? មានគិតដែរទេ?”

‍