នារីប្រពៃ

នៅក្នុងសហគមន៍ជាច្រើន ហាក់ដូចជាគេបានឃើញថា ក្មេងស្រីមិនមានតម្លៃដូចជាក្មេងប្រុសនិងត្រូវបានកោតសរសើរចំពោះតែសម្រាប់ភាពស្រស់ស្អាតឬចេះធ្វេីកិច្ចការផ្ទះបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។ កង្វះខាតនៃការលើកទឹកចិត្តនេះជាចំណែកមួយដែលក្មេងស្រីគ្រប់រូបត្រូវបង្ខំអោយឈប់រៀន។ អត្រានៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលបានរៀបចំឡើងដោយការបង្ខិតបង្ខំ និង ការក្លាយជាម្តាយនៅវ័យក្មេង ហើយរួមទាំងការត្រាប់តាមដំណេីរជីវិតដូចឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ គឺភាគច្រេីនធ្លាក់ទៅលេីស្ត្រី។

ខ្ញុំឆ្ងល់ថាតេីនៅពេលណាដែលថ្ងៃនោះនឹងមកដល់នៅពេលដែលស្ត្រីនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា

មានសិទ្ធិនិងតម្លៃស្មើគ្នានឹងបុរស? នៅពេលណាដែលកម្រិតនៃការអប់រំរបស់យើង ឱកាស ជំនាញវិជ្ជាជីវៈរបស់យើងនិងបានស្មេីគ្នា?

ខ្ញុំជឿជាក់យ៉ាងមុតមាំ ហើយខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនមែនតែម្នាក់ឯងទេដែលនៅក្នុងស្ថានភាពមួយនេះ។ការអប់រំជាផ្នែកសំ

ខាន់មួយក្នុងការនាំមកនូវសមភាព។ វាមានអំណាចមួយដែលមិនមែនត្រឹមតែជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់ ប៉ុន្តែវាអាចផ្លាស់ប្តូរសង្គមទាំងមូលបានផងដែរ។

ខ្ញុំពិតជាមានសំណាងណាស់ដែលខ្ញុំត្រូវបានគាំទ្រដោយក្រុមគ្រួសារនិងលោកគ្រូអ្នកគ្រូសម្រាប់ការអប់រំរបស់ខ្ញុំ​។ ខ្ញុំមិនដែលគិតថានិងត្រូវឈប់រៀន ហេីយទៅធ្វើចម្ការឬក៏ទៅធ្វេីការនៅរោងចក្រកាត់ដេរ ដូចដែលក្មេងស្រីដទៃនៅក្នុងភូមិរបស់ខ្ញុំទេ។ ក្តីសុបិននិងជីវិខ្ញុំ ខ្ញុំជាអ្នកគ្រប់គ្រង​ ព្រមទាំងបានគាំទ្រដោយការពេញចិត្តពីមនុស្សនៅជុំវិញខ្ញុំ។

ខ្ញុំមិនត្រូវការសម្លៀកបំពាក់និងប្រដាប់ក្មេងលេងដែលមានតម្លៃថ្លៃឬក៏ទាន់សម័យនោះឡើយដែលមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំគិតថារបស់របរទាំងនោះពិតជាមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ពួកគេ។ ការលះបង់របស់ប៉ាម៉ែខ្ញុំ ហេីយអោយសិទ្ធខ្ញុំបានទៅរៀន និងការជឿទុកចិត្តចំពោះកូនៗរបស់គាត់។ទាំងនេះនៅតែធ្វេីអោយខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនៅតែជាក្មេងស្រីដែលសំណាងជាងគេ។

‍