អ្នកទាំងពីរទទួលថង់អីវ៉ាន់ពីអ្នកកំលោះរូបសង្ហា ទាំងសប្បាយរីករាយ។ ពូថេតសើចស្រស់ដាក់ចៅហ្វាយប្រុស៖
- អ្នកប្រុសតូចមកពេលណាក៏មានរបស់ផ្ញើ ពួកយើងដែរ! អ្នកប្រុសតូចចិត្តល្អយ៉ាងនេះ បើនារីណាបានអ្នកប្រុសតូចធ្វើប្ដី ប្រាកដជាសំណាងធំហើយ!
មាណពសង្ហាធ្វើមុខហួសចិត្ត៖
- អ្ហេ! ពូនិយាយដល់ណាហើយហ្នឹង? ស្វាមីភរិយាស្អី? តើមាននារីណាមើលឃើញខ្ញុំទៅបើនៅក្បែរខ្លួនខ្ញុំមានសុទ្ធតែសេះញីហ្នឹង! និយាយអ៊ីចឹង តើម៉ាក់នៅផ្ទះទេពូ?
ពូថេតឆ្លើយតប៖
- បាទ! អ្នកប្រុសតូច លោកជំទាវបានរង់ចាំអ្នកប្រុសតូចតាំងពីព្រឹកម្ល៉េះ! គាត់មិនហ៊ានទៅណាទេ! គាត់ដឹងហើយថានៅថ្ងៃទី៩ ខែ៩ ជាថ្ងៃដែលអ្នកប្រុសមកលេងផ្ទះ! មួយឆ្នាំអ្នកប្រុសតូចមកលេងផ្ទះម្ដង
លោកជំទាវរង់ចាំតែថ្ងៃពិសេសនេះស្រាប់ហើយ!
មាណពរូបសង្ហាញញឹមងក់ក្បាលដាក់ពូថេត រួចដើរទៅក្នុងផ្ទះយ៉ាងលឿន ព្រោះអ្នកកំលោះក៏មានការនឹករឭក
អ្នកម្ដាយជាខ្លាំងដែរ ព្រោះមួយឆ្នាំនរៈសង្ហាមកលេងផ្ទះតែម្ដងទេ។ នៅក្នុងភូមិគ្រឹះដ៏ធំទូលាយនេះមានគ្រឿងសង្ហារឹមថ្លៃៗ ទំនើបៗ មានផ្ទាំងគំនូរធំៗដាក់ភ្ជួរលើជញ្ជាំង កៅអីសាឡុងមួយឈុតយ៉ាងទំនើបនៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ។ នៅឯបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ មានអាងត្រី៧ពណ៌ ហែលប្រដេញគ្នាទាំងហ្វូងៗនៅក្នុងអាងកញ្ចក់។ លោកជំទាវសីុសួនស៊ីនួន ចុះពីជណ្ដើរជាន់ទីមួយយ៉ាងរហ័ស ព្រោះគាត់ឈរនៅមាត់បង្អួចក្នុងបន្ទប់ជាន់ទី១បានឃើញឡានកូនប្រុសមកដល់ ចតនៅទីធ្លាមុខផ្ទះ។ លោកជំទាវបានរង់ចាំផ្លូវកូនប្រុសពៅត្រលប់មកផ្ទះរយៈពេលមួយឆ្នាំពេញហើយ។ លោកជំទាវមានការនឹករឭកកូនប្រុសពៅជាខ្លាំង។ លោកជំទាវស៊ីនួនស្ថិតក្នុងវ័យ៤៥ ទៅ ៤៦ឆ្នាំ មុខស្លូតបូត បបូរមាត់ញញឹមស្រស់ស្រទន់ សក់ខ្លី កាត់ម៉ូតស្ពៃក្តោប ក្នុងសម្លៀកបំពាក់នៅផ្ទះសមរម្យថ្លៃថ្នូរ ចុះមកដល់ជាន់ផ្ទាល់ដីភ្លាម លោកជំទាវរត់ទៅឱបកូនប្រុស ទាំងក្តីនឹករឭក។ នរកៈសង្ហាឱបម្ដាយវិញទាំងក្តីនឹករឭកដូចគ្នា។ លោកជំទាវស៊ីនួនសម្លឹងមើលមុខកូនប្រុស រួចញញឹមស្រាល៖
- កូនប្រុសម៉ាក់បើកឡានផ្លូវឆ្ងាយច្បាស់ជាហត់ហើយ? ម៉ាក់នឹកកូនដល់ហើយ! មួយឆ្នាំទើបយើងបានជួបគ្នាម្តង ដូចជារាហូចាប់ច័ន្ទអ៊ីចឹង!
- អត់អីទេម៉ាក់! ពេលឃើញមុខម៉ាក់ភ្លាម កូនលែងហត់ហើយ!
ម៉ាក់របស់កូននៅតែស្រស់ស្អាតដដែល!
- កុំបញ្ជោរម៉ាក់ពេក! និយាយអ៊ីចឹង ប៉ាកូនមិននៅផ្ទះទេ! គាត់មានប្រជុំនៅភ្នំពេញ តាំងពីព្រឹកម្ល៉េះ! ចំណែកប្រុសធំវិញទៅមើលគម្រោងសាងសង់ផ្ទះលំហែនៅឯកំពតតាំងពីម្សិលមិញ! គ្មាននរណានៅផ្ទះទេថ្ងៃនេះ!
នរៈសង្ហាឱបចង្កេះម្ដាយជាប់ កើយលើស្មាម្ដាយដូចជាកូនក្មេង បណ្ដើរគ្នាទៅអង្គុយនៅសាឡុង៖
- នរណាមិននៅផ្ទះមិនសំខាន់ទេឱ្យតែមានម៉ាក់សំណព្វចិត្តរបស់កូននៅផ្ទះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ!
- ម៉េចក៏កូនខ្មៅម៉្លេះឥឡូវ? ប្រហែលមួយថ្ងៃៗនៅតែហាលថ្ងៃហើយមើលទៅបានជាខ្មៅអស់អ៊ីចឹង!
អ្នកកំលោះញញឹមស្រស់ដាក់លោកជំទាវស៊ីនួន៖
- បើរាល់ថ្ងៃបង្ហាត់សេះនៅតែហាលថ្ងៃ ឱ្យមានសម្បុរសយ៉ាងម្ដេចទៅម៉ាក់? តែខ្មៅឬសមិនសំខាន់ទេម៉ាក់! សំខាន់ត្រង់ថាកូនបានធ្វើការងារដែលកូនស្រឡាញ់!
- ឥឡូវកូនឡើងទៅបន្ទប់ផ្លាស់ខោអាវងូតទឹក ឱ្យស្រលះខ្លួនសិនទៅនឹងអាលបានមកញ៉ាំបាយជុំគ្នា! ថ្ងៃនេះម៉ាក់បានធ្វើម្ហូបដោយផ្ទាល់ដៃមានច្រើនមុខណាស់ ហើយសុទ្ធតែម្ហូបដែលកូនចូលចិត្តទាំងអស់!
នាងនីបានយកវ៉ាលិស និងអីវ៉ាន់ផ្សេងទៀតរបស់មាណព
យកទៅរៀបទុកដាក់ក្នុងបន្ទប់របស់អ្នកកំលោះយ៉ាងរៀបរយ។ នាងនីចុះពីបន្ទប់អ្នកកំលោះវិញ រួចប្រាប់នរៈសង្ហា៖
- អ្នកប្រុសតូច! ខ្ញុំរៀបចំបន្ទប់និងខោអាវរៀបរយអស់ហើយ! សូមអញ្ជើញអ្នកប្រុសតូចទៅងូតទឹកនឹងអាលមកពិសាបាយជាមួយលោកជំទាវ!
វិរៈសិទ្ធងក់ក្បាលតបនាងនី៖
- បាទបងនី! ខ្ញុំអរគុណហើយ! ម៉ាក់! កូនសុំទៅងូតទឹកសម្អាតខ្លួនសិនណា៎!
និយាយចប់មាណពសង្ហាឡើងទៅបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួន។ ងូតទឹករួចរាល់អ្នកកំលោះឈរសម្លឹងមើលបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនជាបន្ទប់ដែលគេធ្លាប់រស់នៅតាំងពីតូចដល់ធំ។ ទីនេះបានបង្កប់នូវអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនរាប់មិនអស់ កាលពីកុមារភាព ប៉ុន្តែឥឡូវអ្នកត្រូវទៅធ្វើការដែលខ្លួនស្រឡាញ់នៅឯសៀមរាប។ អ្នកចូលចិត្តជិះសេះនិងរស់នៅជាមួយធម្មជាតិ ទើបអ្នកកំលោះបើកកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមសេះ បង្កាត់ពូជសេះ និងបើកជាកន្លែងសម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរណ៍ទាំងក្នុងស្រុកនិងក្រៅស្រុក បានជិះសេះមើលទេសភាពស្រែចម្ការនៅតាមជាយក្រុង។
មាណពបានចាកចេញទៅបង្កើតកសិដ្ឋាននៅឯសៀមរាបអស់រយៈពេល ៣ឆ្នាំហើយ។ ហើយរាល់ថ្ងៃទី៩ ខែ៩ គឺជាថ្ងៃដែលវិរៈសិទ្ធមកលេងផ្ទះក្នុងមួយឆ្នាំម្ដងប៉ុណ្ណោះ។
នៅក្នុងផ្ទះនេះអ្នកកំលោះមិនសូវស្និទ្ធស្នាលជាមួយលោកឧកញ៉ារិទ្ធីទេ ព្រោះតែលោកតែងតែរវល់ជាមួយនឹងការងារឥតឈប់ឈរ ប្រឹងរកលុយ ទោះបីជាគាត់មានលុយចាយមិនអស់ហើយក៏ដោយ ធ្វើឱ្យគាត់គ្មានពេលវេលា និងផ្ដល់ភាពកក់ក្តៅដល់ប្រពន្ធកូនឡើយ។ ចំណែកបងប្រុស
វិរៈគុណជាមនុស្សមានភាពអំនួតនឹងភាពថ្កុងថ្កើនរបស់គ្រួសារ ដែលមានឪពុកជាឧកញ៉ា មានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនរាប់មិនអស់ ជាចរិតដែលផ្ទុយស្រលះនឹងអ្នកកំលោះ។ ពួកគេទាំងពីរមានចរិតនិងនិស្ស័យខុសគ្នា ធ្វើឱ្យចំណងមិត្តភាពបងប្អូនពុំសូវស្និទ្ធស្នាលដូចបងប្អូនគេដទៃ។ តាំងពីតូចដល់ធំពួកគេធ្វើអ្វីដែលគេចង់ធ្វើរៀងៗខ្លួន។ នៅក្នុងផ្ទះនេះមានតែម្ដាយប៉ុណ្ណោះដែលជាទីគោរពស្រឡាញ់ និងជាមនុស្សជិតស្និទ្ធបំផុតសម្រាប់អ្នក។ នរកៈសង្ហាមកផ្ទះមួយឆ្នាំម្ដង ក៏ដើម្បីតែម្ដាយជាទីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ។ មាណពចូលចិត្តការរស់នៅបែបសាមញ្ញជាមួយនឹងធម្មជាតិនៅឯកសិដ្ឋានច្រើនជាង។ ទីក្រុងពោរពេញទៅដោយការប្រកួតប្រជែងចង់ឈ្នះគ្នា ហើយមនុស្សច្រើនអ៊ូអរ គួរឱ្យធុញទ្រាន់ ប៉ុន្តែដើម្បីអ្នកម្ដាយទើបអ្នកកំលោះសន្យានឹងគាត់មកលេងមួយឆ្នាំម្ដង។
.png)
.png)
